eBeagle.pl

To jest ta chwila , że chciałoby się nie wiedzieć tak jak Suki .....ale tak się nie da .
Cóż można zrobić ? Być z nią , bawić się jak zaczepia , chodzić na spacery , pilnować , żeby nie czuła dyskomfortu i bólu i jeszcze starać się nie okazywać jej jak bardzo nam ciężko na sercu .
Wiem , to trudne i boli , ale jesteśmy z Roxi w chorobie od prawie roku , 3 razy wydawało się , że chłoniak wygrywa więc przytulam mocno ,
jeszcze dużo wspólnych dni i siły życzę bo będzie potrzebna .

Gabrysiu - jestem myślami z Wami.

Gabrysiu, też jestem z Tobą, z Wami. całym sercem !!!
Ale niestety nikt nie podejmie za Ciebie decyzji, kiedy przyjdzie się pożegnać, ani nikt nie może odjąć tego bólu...
Ogomnie współczuję przeżywania tak trudnego czasu.

majadyziatola pisze: ↑

16 wrz 2019, 13:36

Cóż można zrobić ? Być z nią , bawić się jak zaczepia , chodzić na spacery , pilnować , żeby nie czuła dyskomfortu i bólu i jeszcze starać się nie okazywać jej jak bardzo nam ciężko na sercu .

Takie proste, a jednoczesnie takie trudne ... ale tak to własnie jest, one na szczeście nie maja tej świadomości.
Najważniejsze nie pozwolić cierpiec...

Gabrysiu - trzymam za Was kciuki! z pewnością bedziecie wiedzieli kiedy nasteł "ten" czac ...

Jestem myślą z Wami, trzymam kciuki i wysyłam jak najlepszą energię.

Dziekuje wszystkim za slowa wsparcia <3

Straszne mi przykro Trzymajcie się.

Ciezko mi sie zebrac, ze ten wpis powstal.
W poniedzialek 30.09 musielismy sie rozstac z nasza kochana, schorowana sunieczka...
Od soboty miala krwiomocz, podejrzewamy, ze guz zaczal sie rozpadac czula sie gorzej, ale nie az tak zeby nie merdac ogonkiem, nie przylazic na glaski i na obchod po kuchni za smaczkami...
Caly czas nie wiedzielismy czy zwlekac czy nie jak bardzo cierpi. Niestety zwierzaki maja inny prog bolu niz ludzie, cierpia po cichu i funkcjonuja pomimo wszystko. Merdaja ogonkiem, chca sie miziac, czasem wrecz zaczepija do zabawy... i jak takie psa uspic...? Z drugiej objawy nie daja zludzen, ze musi byc juz bardzo zle... rozkladala sie od srodka
Przeczekalismy weekend, pojechalismy jako ostatni pacjenci do naszej dr Oli. Ona znala Suki od szczeniaka, Su wchodzila do lecznicy jak do siebie, nie bala sie, zawsze dawala dr wszystko przy sobie zrobic. Nie chcielismy jechac z nia w obce miejsce...
Nie bede pisac jak to boli, to trzeba przezyc zeby zrozumiec. Suki byla ze mna odkad mialam 19’lat, cale moje dorosle zycie. Nie pamietam zycia bez niej powiedziec, ze to jak strata czlonka rodziny - to malo, ja czuje jakby umarla czesc mnie samej.
Wylam tak, ze Kracus sie przestraszyl i wpadl w taki placz ze 40 min wyl i nie bylismy w stanie go uspokoic. Wiec ja wylam juz podwojnie

Wszystko co zostalo po Su pochowalam, nie moge na to patrzec. Caly czas zerkam w miejsce gdzie bylo jej legowisko i nie wierze, ze jej nie ma. Ciagle mam omamy ze slysze jej pazurki uderzajace o podloge, jej chrumkanie w Legowisku wydaje mi sie, ze zaraz wyjdzie z pokoju obok.

chcialabym jeszcze raz podziekowac wszystkim dzieki ktorym Suki miala mozliwosc dozycia tak sedziwego wieku. Dziekuje za ogrom wsprcia i pomocy jaki otrzymalysmy od was w tak trudnym momencie naszego zycia. Nigdy wam tego nie zapomnimy <3

Gabrysiu - płaczę z Tobą.

i ja płacze ... Pamietam Twoją walkę o nią!!! ....Garbysiu nigdy nie zapomnimu Su... nigdy!!!