Cytra i Lutnia

[Łatka]

Cierpliwości! Muszę się dobić do internetu szybszego niż ranny ślimak

[Rock_Star]

W takim razie niecierpliwie czekam

[Łatka]

Aniu -proszę bardzo. Po kawałeczku postaram się zrelacjonować. Choć zdjęć łaciatych mało - trudno jednocześnie trzymać dwie bestie (jedną szarpiącą się do obcych psów, drugą - kamiennie spokojną, ale w każdej chwili potencjalnie gotową ucapić za wrażą łydkę) - i zrobić nieporuszoną fotografię, na której nie brak któregoś łba, albo innych ważnych fragmentów beagle.

Tym razem poniosło nas nie aż tak daleko (choć "daleko" to pojęcie względne) - nad Ren, a dokładnie do winiarskiego regionu Rheingau, między Koblencją a Moguncją.
Dla mojej brzydszej połowy rejon atrakcyjny ze względów oczywistych (kraina rieslinga). Dla mnie - z powodu wykształcenia i prawie 40 lat wykonywanego zawodu. Podróż rozpoczęliśmy wczesnym rankiem pierwszego maja, przy wspaniałej pogodzie dotarliśmy do Moguncji, naszego pierwszego celu.
Moguncja leży u podnóża niewysokiego pasma gór Taunus



Miasto jest stolicą kraju Nadrenia-Palatynat, miejscem urodzenia Johanna Gutenberga. Szczególny charakter zawdzięcza bardzo tu szerokiemu, majestatycznemu Renowi. Zaparkowaliśmy prawie przy nadbrzeżu...



Mieszkańcy tłumnie korzystali z słońca i wolnego dnia



Nieco dalej - Muzeum Gutenberga



i jego głowa



Wszędzie piękne kompozycje roślinne



Kamieniczki przy Domstraße







W tak cudny dzień fontanny przyciągają - również moje burki



Najbardziej znanym zabytkiem Moguncji jest romańska katedra Marcina i Szczepana







Wnetrze wywiera duże wrażenie...



...również z powodu wysmakowanego połączenia średniowiecznej architektury z współczesnymi dziełami sztuki sakralnej.



Najbardziej znane domy szachulcowe stoją zaś przy uliczce Kirschgarten (wiśniowy sad)



Piętnastowieczna oberża Pod Dziką Gęsią





Moguncja była tylko przystankiem - o wyprawach wzdłuż Renu niebawem.

[Ania-Bono]

Aniu - dziękujemy dzięki Tobie mogliśmy znów zobaczyć kawałek Europy

[Łatka]

Miło mi, Aniu Bonaskowa.
To jedziemy dalej
Naszym miejscem zakwaterowania było urocze, małe miasteczko wśród winnic na wzgórzach, Oestrich-Winkel.
W czwartek, drugiego maja, w mglisty ranek obraliśmy kierunek - wzdłuż lewego brzegu Renu ku Koblencji



Siłą rzeczy jechaliśmy bardzo pomału, droga jest w przebudowie, ciągle światła i ruch naprzemienny. Świetna okazja do zdjęć.
A jest co fotografować - co górka, to zamek :supr3:











Zdjęcia mało ostre z powodu wzmiankowanej mgły, która opadła dopiero koło południa.

Tam, gdzie na wyżej przedstawionej tablicy jest czerwony kwadracik, robimy postój - tu znajduje się uwieczniona w wierszu Heinricha Heinego Skała Loreley - złotowłosej nimfy wabiącej śpiewem żeglarzy - ku zgubie, oczywiście, jak to zwykle bywa



I szumi wiatr, zapada mrok
I cicho Renu mkną fale,
I widać gór urwistych szczyt
Odbity w rzeki krysztale.

(przekład: Aleksander Kraushar)

Dziś jedna Loreley (żeliwna, wielka) siedzi na koniuszku ostrogi dzielącej wody rzeki (niestety, miała słońce za plecami, a do wody jakoś nie było mi spieszno)



Drugą (z białego marmuru) można zobaczyć, wspiąwszy się na wysoki ponad 400 m klif . Nie liczyłam schodów, ale moje mięśnie - owszem



Za to widok z góry powalający:



O ile większość wyżej pokazanych zamków to dziewiętnastowieczne rekonstrukcje, to Marksburg, do którego docieramy jadąc lewym brzegiem, jest autentyczna twierdzą z 11-12 wieku.



Jest tak świetnie zachowany, że wygląda na dekoracje filmowe. Nie wchodzimy jednak do środka - zwiedzanie tylko w grupach, a przewodnikiem, a my mamy w sumie trzy psy... Za to spacerujemy po leżącym u stóp zamku miasteczku Braubach. Taki fajny szyldzik (Życie bez psa jest możliwe...ale bez sensu )



Szachulcowe domki





Ren działa jak kaloryfer, sporo roślinności południowego pochodzenia; figi po ogrodach i oleandry w ziemi, magnolie wielkokwiatowe na porządku dziennym.





Zabytkowy ogród typu wiejskiego , na liście UNESCO



Wracamy kawałek i przeprawiamy się promem samochodowym



na prawy brzeg - na wysokości położonej na rzecznej wyspie twierdzy Pfalzgrafenstein







A prawym brzegiem kierujemy się do Bacharach.
To niewielkie miasteczko wciśnięte między brzeg Renu a dość strome wzgórza oczaruje chyba każdego. Bywali tu wielcy poeci, malarze oczywiście - i my Nazwa podobno pochodzi od Bachusa - co by się zgadzało, bo nad dachami domków wszędzie widać winnice na niewiarygodnie stromych spłachetkach gruntu



Winorośl jest najistotniejszym przedstawicielem miejscowej flory - wyrasta z każdej szczeliny, pnie się po niemal każdej ścianie - a sklepów winiarskich i winiarni bez liku.
Winne łozy - dekoracja elewacji firmowego sklepu winnicy



i rozpięte na siatce



Bramy do starówki





kościół św. Piotra



Jeszcze trochę szachulcowych domków







Drugie miejsce wśród lokalnych roślin zajmuje na pewno wisteria








Ciąg dalszy - niebawem.

[Łatka]

Winnice - są wszędzie; te, położone blisko naszego lokum, były mało nachylone, ale winorośl rośnie na stromiznach dostępnych tylko "pieszo". Zapewne wszystkie prace muszą być wykonywane ręcznie:





W dole Ren z zadziwiająco czysta wodą



W piątek, 3 maja, postanowiliśmy zwiedzić trochę bardziej oddalone opactwo Maria Laach (budowane 1093-1156, nie ma co narzekać na naszych budowlańców). Jest to wybitna budowla reprezentująca tzw. romański styl Hohenstauffów. Leżyw sielskiej okolicy, nad jeziorem Laacher See



Robi wrażenie





Wejście do wirydarza





Wnętrze w rzeczywistości jest w spokojniejszej tonacji, trudno robić zdjęcia wielkich naw bez flesza





Ołtarz główny pod oryginalnym romańskim baldachimem



Grób założyciela klasztoru, palatyna Henryka II



Klasztor należy do benedyktynów, którzy "dorabiają sobie", prowadząc wzorowe ogrodnictwo, sprzedające rośliny



Moje zakupy przy kasie



I to koniec nadreńskiej historii. Mam nadzieję, że następna wyprawa już niebawem.

[Rock_Star]

Aniu, pokazujesz perełki, takie, do których chociaż poprzez oglądanie zdjęć chce się wracać. Dziękuję!

[teza]

Jak zwykle oglądam z zapartym tchem Miejsca pełne uroku.

[oskoma]

Aniu, dziękuję bardzo
Piękne zdjęcia, a przewodniczka o ogromnej wiedzy i dużej ważliwości na uroki odwiedzanych miejsc.
Też zwiedzałam z Wami i jestem zachwycona !

[Łatka]

Bardzo dziękujemy wszystkie trzy za miłe komentarze.
Pisę o swoich podróżach głównie dlatego, by pokazać, że jak się dobrze zaplanuje, wzięcie pod dach psa wcale nie oznacza uwiązania "do budy" właściciela, że w tej chwili przynajmniej w Unii podróżowanie z psami jest nie tylko całkowicie możliwe, ale i przyjemne.
W dodatku... Aniu Reksiowa, wypowiedz się profesjonalnie: czyż takie różnorodne bodźcowanie nie jest formą szkolenia psa? Formą naturalną?
C&L znowu w podróży...trochę służbowej
Wyniosło nas z kraju, tym razem jestem osobą towarzyszącą w delegacji, że tak powiem. Dlatego trasa dość sztywno ustalona - ale do winnic wstąpimy musowo.Wyjechaliśmy wczoraj. Kierunek - Abruzy.
Dla nas (i psów) za duży dystans "na jeden łyk"
Pierwszy nocleg we Włoszech, ale tuż za austriacką granicą, w Alpach Julijskich . W miasteczku Camporosso znaleźliśmy świetną metę...u psolubów w dodatku.
W sobotę, o szóstej rano









Szybkie capuccino +croissant w znajomej przydrożnej knajpce - i na południe. Jedziemy nie autostradą, jak zwykle, lecz SS109, wzdłuż Adriatyku od Mestre ku Rawennie. To chyba najbardziej płaski kawałek Italii



Droga ciągle przeprawia się nad kolejnymi ramionami delty Padu (zdjęcia niestety przez okno)



Wokół pola, hektary warzyw, dyniowate, karczochy, szparagi...



...a także oczywiście winnice (region Veneto) - i sady, ale prowadzone jak winnice i często pod dachem (z folii chyba). Kupiliśmy przy drodze wspaniałe morele i truskawki, jakby tych drugich u nas nie było .
Inną uprawą są...topole, hodowane na surowiec do produkcji wiskozy.



W ten sposób obsadzone są nawet małe skrawki ziemi



Jeszcze jedno: mimo że w tej chwili akurat i w północnych Włoszech wody nie brak, na polach już stoją olbrzymie zraszacze, o rozpiętości "skrzydeł" kilkadziesiąt m. I bele węży, grubych jak noga słonia.
W sobotę wieczorem dojechaliśmy "do siebie".







W niedzielę przenieśliśmy się z wnętrza "buta" nad Adriatyk, konkretnie w pobliże miejscowości Ortona (w Abruzach).
Całą drogę lało jak z cebra.
Po wejściu do wynajętego mieszkania włączyliśmy grzejniki. Przypomnę: rzecz dzieje się w środkowych Włoszech, schyłek maja
Morze wyglądało tak:



Jak skomentowała moja przyjaciółka Iwonka: Bałtyk, tylko piasek brzydszy
Dostałam deszczy - wirus sprzedany mi przez ukochanego małżonka rozbujał się na całego .
W poniedziałek prawie cały dzień lało. Wilgotność powietrza chyba 100%, temperatura coś koło 15 stopni.
We wtorek...nie, we wtorek obudziło mnie słońce.



Od razu lepiej, prawda?
Dodam, że wcale tu nie jest tak cudnie, tylko zdjęcie skadrowane . Zrobione z miejsca, gdzie idziemy na poranną toaletę, spod takiego kuflika:



Znam na włoskich wybrzeżach mnóstwo fantastycznych miasteczek, tutaj w skali 1-10 powiedzmy...2. Cóż, nie marudzę, zabieram psy, idziemy na mały spacerek.





A pod wieczór wszyscy wsiadamy w samochód, by zobaczyć oddalone o 20 km miasto Chieti - siedzibę uniwersytetu, gdzie moja brzydsza połowa jest na krótkiej delegacji.
Oczywiście - stare miasto - to na wzgórzu. Ulice niewiarygodnie strome prowadzą do katedry San Giustino



(Jak widać, znowu mroczne chmurzyska)
Katedra powstawała od 11 do 14 wieku, generalnie styl romański miesza się z gotykiem. Piękne kolumnady krużgankowe





Idziemy dalej, ku dziewiętnastowiecznemu centrum







Po drodze barokowy San Domenico



i Santissima Trinita z pałacem Lepri



Psom też się coś należy - krótka przechadzka po parku miejskim









Na koniec rzut oka na dolinę nadmorską



cdn - jak dobrze pójdzie.