Chojrak - pies którego nie sposób nie pokochać. Cudowna przylepka, wpatrzony w człowieka, uwielbia głaskanie i tarmoszenie. Ma najmilsze, mięciutkie futerko, więc ciężko się powstrzymać przed głaskaniem. Z równą radością towarzyszy w leśnych wędrówkach, jak i w leżeniu na kanapie. Widać, że spacery sprawiają mu wielką frajdę, idzie równym tempem, nie ciągnie na smyczy, czasem zawęszy się na boki, ale wystarczy lekko ruszyć smyczą i idzie dalej. Po 2h spacerze szybkim tempem w domu jeszcze go roznosiło i lubił pobiegać ze sznurkiem lub piłeczką. Myślę, że super by się sprawdził jako towarzysz do biegania.
Szybko nauczył się, że na spacer czeka się na dywaniku przy drzwiach i tam zakłada się szelki - bez problemu można je przełożyć przez głowę psiaka, a po spacerze się tam czeka na wytarcie łapek. Kilka razy był tak ubłocony po spacerze, że spłukiwałam podwozie pod prysznicem, znosił to z godnością i bez protestów, za 2. czy 3. razem już załapał, żeby wchodzić od razu do kabiny. Uwielbia wycieranie futra, cały się wtedy wpycha pod ręcznik, żeby go tarmosić. Ponieważ przyjechał do mnie z infekcją uszu, więc codziennie było wycieranie specjalnymi chusteczkami i zakraplanie maścią, co znosił spokojnie, jedynie pierwszego dnia się trochę szczerzył, ale to normalne, jak obca baba grzebie w uchu, potem już nie protestował, tym bardziej, że w zasięgu wzroku leżała nagroda. Chojraś zna kilka sztuczek: siad, waruj, proś i łapa. Nie jest jakimś wielkim sępem, owszem patrzy z nadzieją, gdy się coś je, ale gdy jest ignorowany idzie do posłanka, nie wymusza. Na suchą karmę się nie rzuca, je spokojnie, owoców i warzyw nie chce jeść, widać jest nienauczony.
Bez problemu jeździ windą, ignoruje ludzi w środku. Na spacerach obce psy ignoruje, ewentualnie obwącha się i idzie dalej. Na ludzi też nie zwraca uwagi, chyba że ktoś idzie lub biegnie prosto na niego na wąskiej ścieżce, wtedy trzeba uważać. Hałasy miejskie, przejeżdżające samochody nie robią na nim wrażenia, podobnie jak pralka, zmywarka czy odkurzacz, choć od odkurzacza woli się trzymać w bezpiecznej odległości.
Na kanapę wskakuje tylko po zaproszeniu, i jak się mu każe zejść, to schodzi. Chętnie się gości w łóżku, ale gdy się go nie zawoła, to po obejściu kilka razy i poskarżeniu się na brak serca człowieka, idzie się położyć do siebie. W weekendy można dłużej pospać, bo Chojraś nie dopomina się spaceru o świcie i ładnie zachowuje czystość aż do wyjścia na dwór.
Chojraś przyjechał ze schroniska jako spory jegomość: 22kg, wyglądał jak sunia tuż przed porodem
. Ale dietka i długie spacerki przynosiły efekty i zrzucił koło 3 kg, do sezonu bikini pewnie jeszcze z 3 przydałoby się zgubić.
Ładnie jeździ samochodem w klateczce w bagażniku, na początku trochę obserwował świat przez szybę, a potem sobie usnął.
Jedyny problem, to lęk separacyjny
Poniżej kila zdjęć słodziaka
Lubi sobie potropić, ale raczej dla sportu, nie drze na złamanie karku na tropie.
Tak ładnie czeka na założenie szeleczek.
W hoteliku Chojraś zakumplował się z resztą beaglowego stada. Tu kilka zdjęć z hoteliku.
